Αρθρογράφος: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Υποψήφιος στο Περιφερειακό ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης
…«Πασκαλιὰ στὸ βασίλειο τῶν Σκιῶν!
Ἀναστημένα μάρμαρα καὶ μπροῦντζοι
κατηφορᾶνε χορευτὰ μὲ πήδους
νὰ μοιραστοῦν τὴ σάρκα σου, λαουτζίκο!»
Κώστας Βάρναλης
Ενώ η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, ενώ οι δείκτες της ανεργίας βάφτηκαν… κόκκινοι με 1.500.000 ανέργους, ενώ 6 στους 10 νέους δεν έχουν δουλειά, ενώ πάνω από 3.000.000 άνθρωποι άγγιξαν τη φτώχεια, ενώ 550.000 Έλληνες τρέφονται στα συσσίτια, ενώ πάνω από 300.000 ανάβουν «λαδοφάναρο», ενώ κόβονται συντάξεις αναπήρων, ενώ κόβονται φάρμακα από καρκινοπαθείς, ενώ στήνονται σκλαβοπάζαρα με 200-300-400 ευρώ… ενώ, …ενώ…
Κάποιοι, ακόμα τάζουν …«ανάπτυξη» και «λαγούς με πετραχήλια»!!!
Μέσα σ’ αυτό το εκρηκτικό κοινωνικό πλαίσιο στήνεται πυρετωδώς το σκηνικό της τριπλής εκλογικής κάλπης για τις Δημοτικές, Περιφερειακές και Ευρωεκλογές, του Μάη. . .
Εν χορδαίς και οργάνοις, παλιοί και νέοι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες με τους συνυποψήφιους συμβούλους τους διαγκωνίζονται και συνωστίζονται στα μιντιακά τηλεπαράθυρα να πείσουν το λαό ότι αξίζουν να υπερψηφιστούν, για να αναλάβουν τις «Καλλικρατικές» καρέκλες της τοπικής και περιφερειακής διοίκησης.
Οι περισσότεροι επίδοξοι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες προσπαθούν επιμελώς να εμφανίσουν ανεξάρτητο, υπερκομματικό ή ακομμάτιστο, ακόμα και «ενωτικό αριστερό» προφίλ. Άλλοι κρύβουν όπως-όπως την κομματική τους προέλευση και ταύτιση με τα κόμματα που εναλλάσσονται στις συγκυβερνήσεις(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ) και τσακίζουν τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού…
…Με μοναδική εξαίρεση τη Λαϊκή Συσπείρωση, βλέπουμε:
Συνδυασμούς να ανακοινώνονται εν μέσω παλινωδιών, συνεννοήσεων και υπόγειων διεργασιών, αποτελώντας …ασκήσεις υψηλής πολιτικής «κοπτοραπτικής».
Κάθε παραλλαγή είναι δυνατή και δεν αφήνει έξω ούτε τον «αριστερό» (στα λόγια), Σύριζα.
Όλα τα ‘χει ο μπαξές! Όλοι με όλους!
Σ’ όλα αυτά τα ψηφοδέλτια βρίσκουν στέγη οι «πάντες» !
Παλιοί και νέοι. Νυν και τέως! Σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι, νεοδημοκράτες, Πασόκοι και «αριστεροί», συνδικαλιστές του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού, ανθούν όλοι μαζί χωρίς πρόβλημα.
Όμως, κοινό χαρακτηριστικό στις διακηρύξεις των συνδυασμών αυτών είναι τα στρογγυλεμένα λόγια, που κρύβουν τις ευθύνες τους και την ταύτισή τους με τον «Καλλικράτη» και την Ε.Ε., της οποίας αποτελεί στρατηγική επιλογή άσκησης τοπικής εξουσίας. Επιπρόσθετα οι δυνάμεις του Σύριζα σκορπούν συστηματικά αυταπάτες για έναν… άλλο «καλό Καλλικράτη» σε μια «εξανθρωπισμένη» Ε.Ε., που θα κάνει εξαίρεση στους Ευρωπαϊκούς λαούς του νότου και θα τους φερθεί πιο χαλαρά.
Η πραγματικότητα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη της καπιταλιστικής κρίσης είναι πια, αδυσώπητη.
Είτε με μνημόνια, είτε με μηχανισμούς μόνιμης επιτήρησης και αναγκαστικών οδηγιών και νόμων, οι λαοί όλης της Ευρώπης οδηγούνται στο «νέο» Ευρωπαϊκό εργασιακό μεσαίωνα.
Σ’ όλες τις χώρες της Ε.Ε. (όπως και παγκόσμια) ο ανταγωνισμός των επιχειρηματικών ομίλων και των μεγάλων μονοπωλίων έχει ως κύρια στρατηγική επιλογή τη μείωση της τιμής εργατικής δύναμης, την κατάργηση και το τσάκισμα κάθε εργασιακού δικαιώματος σε κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη. Σταδιακά περιορίζονται, εμπορευματοποιούνται, ιδιωτικοποιούνται ή και οδηγούνται σε κατάργηση δομές υγείας-παιδείας-πρόνοιας.
Σήμερα παραδίδονται ολοκληρωτικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία και την αχαλίνωτη κερδοσκοπία βασικοί τομείς οικονομικής δραστηριότητας (ορυκτός πλούτος-ενέργεια-συγκοινωνίες-τηλεπικοινωνίες-βιομηχανία), που άλλοτε το κράτος κατείχε ως κρατικός καπιταλιστής και μπορούσε να μοιράζει ένα μικρό κοινωνικό μέρισμα.
Η τοπική διοίκηση σε όλες της χώρες της Ε.Ε. εμφανίζει τις ίδιες ομοιότητες με τα διοικητικά χαρακτηριστικά… του δικού μας «Καλλικράτη».
Στη χώρα μας μέσα σε τέσσερα χρόνια, το νέο «Καλλικρατικό» μοντέλο, εξοβέλισε τα όποια αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά είχαν απομείνει, μετατρέποντας την τοπική αυτοδιοίκηση σε έναν απόλυτα συγκεντρωτικό και πλήρως ελεγχόμενο μηχανισμό άσκησης τοπικής εξουσίας (μείωση των δήμων στο 1/3), ως συνέχεια του κεντρικού κράτους.
Αποτέλεσε το μοχλό της συνεχιζόμενης αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και της μόνιμης σταθερής δουλειάς. Δήμοι και περιφέρειες έχασαν το 60% της κρατικής χρηματοδότησης.
Οι κεντρικές ενώσεις δημάρχων και περιφερειαρχών αποδέχτηκαν το γεγονός και παρά τις μεγαλόστομες διαμαρτυρίες ευθυγραμμίστηκαν με την κυβέρνηση και τις κατευθύνσεις των μνημονίων της τρόικας (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ). Αποδέχτηκαν χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων και πρωτοστάτησαν στην εφαρμογή των νέων μορφών «ενεργητικής απασχόλησης» (κατεύθυνση της ΕΕ) με πεντάμηνα προγράμματα (ΜΚΟ- κοινωφελή εργασία- κοινωνικές συνεταιρ. επιχ/σεις κλπ) εξευτελιστικών μισθών 400 ευρώ, κάτω ακόμα κι απ’ την βασική σύμβαση εργασίας των 586 ευρώ. Οι ιδιωτικοποιήσεις στην καθαριότητα προχώρησαν σ’ όλη τη χώρα. Η ύδρευση σύμφωνα με τους σχεδιασμούς αναμένεται να δοθεί προσεχώς στα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Μια σειρά έργα που καλύπτουν αδήριτες κοινωνικές ανάγκες (π.χ. νέοι βρεφονηπιακοί σταθμοί, αντιπλημμυρική-αντισεισμική θωράκιση, αντιπυρική προστασία, αγροτική οδοποιία), αιτήματα εκφρασμένα από συλλογικούς φορείς για ένταξη στο ΕΣΠΑ… απορρίπτονται ως μη επιλέξιμα απ’ την ΕΕ ! Τα κονδύλια όμως του ΕΣΠΑ η ΕΕ πρόθυμα τα κατευθύνει στην μεγάλη ιδιωτική επιχειρηματικότητα.
Ο λαός έχει συσσωρευμένη εμπειρία για τη σχέση τοπικής διοίκησης με την ΕΕ.
Μπορεί να καταλάβει ποιός λέει αλήθεια, και ποιός κρύβεται πίσω απ’ το δάχτυλό του, όταν λέει υποκριτικά ότι οι δήμοι και οι περιφέρειες μπορούν να λειτουργούν αυτόνομα ή ανεξάρτητα απ’ την κεντρική πολιτική της κυβέρνησης, ενώ συντάσσεται με κόμματα του ευρομονόδρομου (κυβερνητικά ή μη) που προωθούν την πολιτική της ΕΕ.
Η Λαϊκή Συσπείρωση και το ΚΚΕ πάντα μιλούσαν στο λαό ξεκάθαρα. Έτσι και σ’ αυτές τις εκλογές το κριτήριο της ψήφου είτε στο δήμο, είτε στην περιφέρεια, είτε στην ευρωβουλή είναι κοινό.
Ό,τι διαδραματίζεται σ’ ένα δήμο ή περιφέρεια είναι άμεση συνάρτηση των στρατηγικών επιλογών της αστικής τάξης της χώρας και της κυβέρνησης, που την υπηρετεί με τους νόμους και την πολιτική που εφαρμόζει. Η αστική τάξη με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έδεσαν από χρόνια τη χώρα στο άρμα της ΕΕ με τις συμβάσεις που από χρόνια έχουν υπογραφεί (Μάαστριχτ, ΟΝΕ). Ό,τι αποφασίζεται στις Βρυξέλλες αποτελεί κατευθυντήρια γραμμή και εφαρμόζεται απαρέγκλιτα και από την κυβέρνηση και απ’ την τοπική διοίκηση σε δήμους ή περιφέρειες.
Επομένως, όσοι εξακολουθούν να μιλούν για ανεξάρτητους συνδυασμούς, ψεύδονται ασύστολα. Ψεύδονται ασύστολα και όσοι όψιμοι «αριστεροί» προσπαθούν να παρουσιάσουν την ΕΕ σαν μια ιδέα που έχασε το δρόμο της και μπορεί να μετατραπεί σε Ευρωπαϊκή ένωση των λαών της.
Την ΕΕ δεν τη δημιούργησαν οι λαοί της. Τη δημιούργησαν οι αστικές τάξεις των χωρών που την απαρτίζουν, για να διαφεντεύουν τους λαούς της Ευρώπης και να θησαυρίζουν με κέρδη. Αυτή η συμμαχία ποτέ δεν ήταν των λαών της. Εκτός από οικονομική συμμαχία είναι και ιμπεριαλιστική ένωση, που σε συμμαχία με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ έχουν αιματοκυλίσει λαούς σε αμέτρητες χώρες. Ακόμα και στο Ευρωπαϊκό έδαφος πριν 15 χρόνια ΝΑΤΟ και ΕΕ κατακρεούργησαν τον Γιουγκοσλάβικο λαό. Η ΕΕ είναι που χρόνια τώρα ζεσταίνει το αυγό του φασισμού για κάθε χρήση, απέναντι στα κινήματα που αμφισβητούν τον καπιταλιστικό της δρόμο «ανάπτυξης» και τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών της.
Στις εκλογές του Μάη να δώσουμε δύναμη στα ψηφοδέλτια του αγώνα και της ελπίδας.
Με τους υποψηφίους που ήταν και θα είναι και μετά τις εκλογές, μέσα στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες που θα είναι πιο σκληροί. Με τους κομμουνιστές που μέσα στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στην κοινωνία πάντα δείχνουν τους ενόχους και τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης. Με τους κομμουνιστές που ποτέ δεν λύγισαν στις δυσκολίες.
Ισχυρή Λαϊκή Συσπείρωση σε δήμο και περιφέρεια.
Ισχυρό Κ.Κ.Ε. στην Ευρωβουλή,
Για να γίνει η φωνή των εργαζομένων και του λαού δυνατότερη, και μαζί με τους λαούς της Ευρώπης να εμποδίζει και να ανατρέπει τις αντιλαϊκές πολιτικές σε τοπικό, εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο.
*Υποψήφιος στο Περιφερειακό ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης
Βρεφονηπιοκόμος- Δημοτικός υπάλληλος
Μέλος του ΔΣ του σωματείου ΟΤΑ ν. Κέρκυρας (ΔΑΣ-ΟΤΑ)
Μέλος της γραμματείας του Π.Α.ΜΕ. Κέρκυρας
Δεν έχετε ψωμί, φάτε ...τσάντες
Πρόγραμμα δωρεάν διανομής τροφίμων από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης ξεκίνησε σήμερα 1η Νοέμβρη και τυγχάνει ιδιαίτερης μεταχείρισης και προβολής από τα αστικά μέσα ενημέρωσης ως δείγμα μεγάλης προσφοράς στην κοινωνία που δοκιμάζεται!
Αυτό που δεν μας λένε όμως, αλλά εμείς πρέπει να σκεφτούμε, είναι πως υπεύθυνοι για την άθλια κατάσταση που βιώνουν χιλιάδες νοικοκυριά και χρειάζονται τη «δωρεάν βοήθεια» είναι αυτοί οι ίδιοι που σήμερα την προσφέρουν «απλόχερα». Είναι οι συγκυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ και λοιποί που εξυμνούν την οικονομική σταθερότητα της χώρας στη ζώνη του ευρώ, με οποιοδήποτε κόστος, ακόμη και με το να πληρώνουν τη «δωρεάν βοήθεια».
Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις έχουν οδηγήσει τα λαϊκά εισοδήματα να μειώνουν την αγορά τροφίμων κατά 27% σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και είναι οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που καλούν τον κόσμο να κατέβει να ψωνίσει τις Κυριακές στα ανοιχτά εμπορικά καταστήματα ρούχα, παπούτσια, τσάντες και άλλα προϊόντα, που όμως δεν τρώγονται!
Κι άλλη μία παράμετρος: Τα υπουργεία δεν υπάρχουν για να προσφέρουν τη δωρεάν βοήθεια στους οικονομικά αδύναμους, αλλά για να χαράσσουν και να εφαρμόζουν πολιτικές που θα οδηγούν τον κόσμο να μη χρειάζεται τη «δωρεάν βοήθεια», αλλά να μπορεί να παράγει μόνος του τα «προς το ζην». Αν ήθελαν να «βοηθήσουν», ας μην έκοβαν μισθούς και συντάξεις. Αυτό βέβαια σε συνθήκες καπιταλισμού, και μάλιστα εν μέσω κρίσης, δεν γίνεται, αυταπάτες δεν έχουμε.
Αλλά τουλάχιστον οι κυβερνώντες ας αφήσουν τις φιέστες και τα παχιά τα λόγια που λένε για να κρύψουν τις πομπές τους και να μαζέψουν κανένα ψηφαλάκι. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα γίνεται με συγχρηματοδότηση της ΕΕ και περιλαμβάνει είδη διατροφής, όπως τυροκομικά, ζυμαρικά και ελαιόλαδο που εκτός του ότι τα έχουμε πληρώσει με άλλες μορφές, πολλά από τα προϊόντα είναι εισαγωγής την ώρα που η ντόπια παραγωγή σαπίζει και πετιέται στα σκουπίδια, μαζί με τους αγρότες που την παράγουν!
ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Αρθρογράφος: ΤΖΕΝΗ ΣΚΕΜΠΡΗ Μέλος ΔΣ ΕΣΥΝ (παράρτημα Κέρκυρας)
Είναι Οκτώβρης, μια δίκη συγκλονίζει την πολιτική ζωή της χώρας. Το θύμα είναι αγωνιστής της ειρήνης, αντιφασίστας, από αυτούς που με λόγια και έργα εμψυχώνουν και καθοδηγούν το λαό στον αγώνα ενάντια στο φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Το έγκλημα προμελετημένο, από ανθρώπους του υποκόσμου, ανθρώπους που ανήκουν σε εγκληματική, παρακρατική, παραστρατιωτική οργάνωση που καθοδηγείται από την Ασφάλεια και τις μυστικές υπηρεσίες ελληνικές και ξένες. Η αστυνομία αν και μπορούσε, δεν προστάτεψε το θύμα. Ο πρωθυπουργός μαθαίνοντας τη δράση των παραστρατιωτικών… έπεσε από τα σύννεφα και αναφώνησε «Μα, ποιος κυβερνάει επιτέλους αυτόν τον τόπο!»
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα της επικαιρότητας
είναι … εντελώς συμπτωματική
Αναφερόμαστε, βεβαίως, στη δίκη για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη που άρχισε στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης στις 3/10/1966 τρία χρόνια μετά τη δολοφονική επίθεση. Στη διάρκεια συγκέντρωσης για την Ειρήνη στη Θεσσαλονίκη στις 22/5/1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης, χτυπήθηκε με λοστό στο κεφάλι από τον Μανώλη Εμμανουηλίδη, που επενέβαινε σε τρίκυκλο το οποίο οδηγούσε ο Σπύρος Γκοτζαμάνης. Και οι δύο ήταν άνθρωποι του υποκόσμου, μέλη της οργάνωσης «Καρφίτσα», την οποία καθοδηγούσε η χωροφυλακή και η Ασφάλεια. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν Βαλκανιονίκης, Υφηγητής της Ιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, συνεργαζόμενος Βουλευτής της ΕΔΑ και ηγετική μορφή του κινήματος Ειρήνης. Η δίκη έγινε στο διάστημα Οκτώβρη - Δεκέμβρη του 1966 και κατέληξε στο ...συμπέρασμα ότι, ουσιαστικά, δεν υπήρξε δολοφονία!!! Όλοι οι κατηγορούμενοι αξιωματικοί αθωώθηκαν και αποδόθηκαν, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής «λευκοί εις την κοινωνίαν». Ο Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουηλίδης, που καταδικάστηκαν σε 11 και 8,5 χρόνια, αντίστοιχα, για πρόκληση «βαριών σωματικών κακώσεων» (Γκοτζαμάνης) και για «συνέργεια» (Εμμανουηλίδης) αποφυλακίστηκαν το 1967, ένα χρόνο μετά, επί χούντας «δόξη και τιμή».
Το χρονικό της δολοφονίας
Η ώρα είναι 10.15 μ.μ. Ο Λαμπράκης μαζί με φίλους της ειρήνης κατεβαίνουν από τη συγκέντρωση. Ένας αξιωματικός τους σταματά και τους λέει να περιμένουν. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, ο Λαμπράκης βλέπει τον συνταγματάρχη Καμουτσή. Διαμαρτύρεται και ζητά προστασία. Ο αξιωματικός στην είσοδο του κτιρίου καλεί τον Λαμπράκη και 15 περίπου άλλους να φύγουν. Μόνον αυτοί. Αν ήταν περισσότεροι, με τον όγκο τους θα μπορούσαν ίσως να σταματήσουν το έγκλημα. Η κυκλοφορία έχει απαγορευτεί. Ο Λαμπράκης προχωρεί προς το ξενοδοχείο «Κοσμοπολίτ». Το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη με σκεπασμένο αριθμό περνάει με ταχύτητα δίπλα στο Λαμπράκη και ο Εμμανουηλίδης που ήταν επάνω στην καρότσα εξακοντίζει το δολοφονικό χτύπημα με λοστό. Ο Λαμπράκης σωριάζεται αιμόφυρτος κάτω. Το τρίκυκλο του θανάτου, αφού εκτέλεσε την αποστολή του, ανενόχλητο από την Αστυνομία που παρακολουθούσε απαθής, προσπαθούσε να διαφύγει. Ο Μανόλης Χατζηαποστόλου, με πραγματικό κίνδυνο της ζωής του, πήδησε στην καρότσα του τρίκυκλου. «Πέφτω επάνω του (σ.σ. στον Εμμανουηλίδη), τον πιάνω από τα μαλλιά, εκείνος τότε βγάζει το περίστροφο. Με τα τραντάγματα της μοτοσικλέτας που έτρεχε ιλιγγιωδώς, πέφτουμε και οι δύο στο δάπεδο της καρότσας. Τον κλοτσάω με όλη μου τη δύναμη στο πρόσωπο για να σώσω τη ζωή μου. Εκείνος για να προστατεύσει το πρόσωπό του από τα χτυπήματα αφήνει το πιστόλι, το οποίο πέφτει στο δρόμο»... «Παλεύουμε»... «Σε λίγο εκείνος πέφτει αναίσθητος από τα χτυπήματα μέσα στην καρότσα. Εγώ τότε στρέφω την προσοχή μου στον οδηγό και προσπαθώ να τον αναγκάσω να σταματήσει τη μηχανή. Σπάζω το τζάμι στα πλάγια του κουβουκλίου, ο οδηγός τότε τα χάνει. Εν τω μεταξύ, έφτασαν οι αστυνομικοί και συνέλαβαν τον Γκοτζαμάνη».
Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό και στο παρακράτος δεν μπορεί παρά να είναι αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό που γεννάει και θρέφει το αυγό του φιδιού
Πενήντα χρόνια μετά, όχι μόνο δεν εξαρθρώθηκε το παρακράτος και ο φασισμός, αλλά σήκωσαν πάλι κεφάλι. Η αστική-καπιταλιστική δημοκρατία δεν είναι παρά στυγνή δικτατορία των μονοπωλίων. Τα μονοπώλια αποφασίζουν για πολέμους, απολύσεις, μειώσεις μισθών, ακόμα και να τρώνε τα παιδιά μας τα ληγμένα. Ο φασισμός είναι παιδί του καπιταλισμού, τον γεννάει το ίδιο το σύστημα, τον οργανώνει και τον βγάζει από τη ναφθαλίνη της ιστορίας, κάθε φορά που θέλει να τρομοκρατήσει το εργατικό λαϊκό κίνημα. Η τρομοκρατία και το έγκλημα είναι σύμφυτα με το φασισμό και το ρατσισμό. Με τον τρόπο αυτό, επιδιώκουν όχι μόνο να φοβίσουν απλό κόσμο, αλλά και ν’ αναγκάσουν, ορισμένους να τους καλύπτουν και να τους στηρίζουν, να βλέπουν και να μην τολμούν να μιλήσουν. Αξιοποιεί και λούμπεν στοιχεία, δεμένα με τον υπόκοσμο. Έτσι έκανε πάντα ο φασισμός - ναζισμός και το παρακράτος, έτσι κάνουν και σήμερα. Όλες αυτές τις εγκληματικές πράξεις προσπάθησε η ΧΑ να τις καλύψει με ρατσιστική ελεημοσύνη στους φτωχούς και ανήμπορους Έλληνες. Χρησιμοποιούν το ρατσισμό, όπως οι Ναζί τον αντισημιτισμό, για να βγάλουν λάδι το κεφάλαιο και να στρέψουν το λαό ενάντια στους μετανάστες. Η δολοφονία του Π.Φύσσα, στο Κερατσίνι από οργανωμένη συμμορία Χρυσαυγιτών αποδεικνύει ότι η Χ.Α. είναι ναζιστική συμμορία και οι πυρήνες κρούσης της είναι όχι μόνον μπράβοι της νύκτας αλλά και εγκληματικά στοιχεία που δεν διστάζουν να δολοφονούν ανθρώπους. Η δολοφονία έγινε λίγες μέρες μετά την οργανωμένη επίθεση 50 Χρυσαυγιτών στο Πέρασμα ενάντια σε μέλη του ΚΚΕ της ΚΝΕ και του ΠΑΜΕ. Προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση (αγνώστων;) προβοκατόρων ήταν και η επίθεση στο Σύνταγμα στις 20 Οκτώβρη 2011 που στοίχισε τη ζωή στο Δημήτρη Κοτζαρίδη, συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ. Και άλλες επιθέσεις έχουν σημειωθεί εναντίον απεργών, μαθητών και άλλων αγωνιστών. Η Χ.Α. δεν είναι αντισυστημικό κόμμα, αλλά δύναμη κρούσης του κεφαλαίου ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Τελικά, δεν είναι γενικά η κρίση και η ανεργία που γεννά το φασισμό - ναζισμό
Δε γεννιέται μόνος του και «αυθόρμητα» έξω από το καπιταλιστικό σύστημα, ο φασισμός. Για την άνοδό του εκμεταλλεύεται τη φτώχεια που γεννά η κρίση, όμως το δυνάμωμά του και ιδιαίτερα η δυνατότητα ανόδου του στην εξουσία είναι επιλογή των μονοπωλίων. Εκφράζει το κεφάλαιο ή τμήματά του και τα συμφέροντα της αστικής τάξης και επιλέγεται από αυτήν για να ανέβει εκλογικά ή να πάρει την εξουσία όταν εκτιμήσουν τα μονοπώλια ότι είναι απαραίτητο. Με εκλογές ανέβασαν στην εξουσία τον Χίτλερ. Τα ΜΜΕ και άλλοι μηχανισμοί του κεφαλαίου φουσκώνουν τα φασιστικά μορφώματα. Έτσι έγινε ιστορικά παντού σε όλες τις χώρες την περίοδο του μεσοπολέμου, αλλά και μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Ιστορικό μας καθήκον η αποκάλυψη του φασισμού
Πενήντα χρόνια μετά, ο αγώνας του Γρηγόρη Λαμπράκη για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος. Δένεται με τον αγώνα όλων εκείνων των αγωνιστών που έδωσαν και δίνουν ακόμα και σήμερα τη ζωή τους, για την ειρήνη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το φασισμό. Στο προσκλητήριο των μαρτυρικών νεκρών ο Π. Φύσσας κέρδισε μια θέση δίπλα στο Γ. Λαμπράκη, στο Δ. Κοτσαρίδη και χιλιάδες άλλους αγωνιστές. Η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι πάλη ενάντια στο σύστημα που τον γεννά, πάλη ενάντια στον καπιταλισμό που γεννά φτώχια, ανεργία, φασισμό και πολέμους. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ΖΕΙ. Ο Δημήτρης Κοτζαρίδης ΖΕΙ. Ο Παύλος Φύσσας ΖΕΙ. Μαζί με όλους τους λαϊκούς αγωνιστές μας συντροφεύουν στον ΑΓΩΝΑ για έναν κόσμο ειρηνικό και δίκαιο, χωρίς παρακράτος και φασίστες. Ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται και να αξιοποιεί κάθε δυνατότητα και ό,τι έχει απομείνει σήμερα σε ελευθερίες και δικαιώματα, χωρίς να τρέφει αυταπάτες ότι στις σημερινές συνθήκες, μέσα στο σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με την αστική δημοκρατία, που είναι η ίδια η δικτατορία των μονοπωλίων, μπορούν να εξασφαλιστούν πραγματικά τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Η πάλη για διευρυμένα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες δεν αποσπάται από την πάλη για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας. Είναι καθήκον όλων, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά να μάθει την ιστορία, την πραγματικότητα για το τέρας του φασισμού – ναζισμού, για την οργάνωση του παρακράτους. Κανένας γονιός δεν πρέπει να αδιαφορήσει απέναντι στο φαρμάκι του ναζισμού που διοχετεύουν στα παιδιά μας. Ιδιαίτερα στα σχολεία οι εκπαιδευτικοί, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες πλατιά μέσα στο λαό, στην κυριολεξία να στρατευτούν στο πλάι του αγωνιζόμενου λαού, να συμβάλουν στην πάλη και να εμπνεύσουν. Να σημάνει η ώρα του καταπιεσμένου λαού. Να σπάσει τα δεσμά των μονοπωλίων, της εξουσίας τους, να διαλύσει τα σκοτάδια του φασισμού – ναζισμού, να φτιάξει τη δική του εξουσία, με τον λαό αφέντη στον τόπο του και στον πλούτο που παράγει.
Αρθρογράφος: ΤΖΕΝΗ ΣΚΕΜΠΡΗ Μέλος ΔΣ ΕΣΥΝ (παράρτημα Κέρκυρας)
«Βιάγκρα εργασίας» ή «χάπι της χαράς» είναι το παρατσούκλι για μια σειρά φαρμακευτικών σκευασμάτων με διαφορετικά ονόματα από χώρα σε χώρα, για να αυξηθεί η παραγωγικότητα των εργαζομένων και να αντιμετωπιστεί η κόπωση από τους εξαντλητικούς ρυθμούς δουλειάς. Στη Γερμανία μέσα στην τελευταία δεκαετία (2002-2012) αύξησε τις πωλήσεις του έως 400%! Στις ΗΠΑ το αποκαλούν «Πρόζακ». Στην Ιαπωνία πάλι χρησιμοποιούν κατ' ευφημισμόν διάφορες άλλες, ονομασίες για να καταπολεμήσουν το λεγόμενο «καρόσι», την πλήρη εξάντληση από την εντατική εργασία ή το έντονο εργασιακό άγχος. Ωστόσο, πέρα από τις διάφορες ονομασίες, το «κοινό μυστικό» για εκατομμύρια καταπιεσμένους και εξαντλημένους εργαζόμενους σε κάθε καπιταλιστική χώρα συμπυκνώνεται σε ένα μικρό χάπι κάποιου από τους μεγάλους φαρμακευτικούς κολοσσούς που θησαυρίζουν πουλώντας σε άνδρες και (συχνότερα σε) γυναίκες αμφεταμίνες, διεγερτικά χάπια, άλλες ψυχοτρόπες ουσίες, με ένα βασικό σκοπό: την αύξηση της παραγωγικότητας, τη «χαλάρωση», την αντιμετώπιση του άγχους πριν από μία σημαντική παρουσίαση και ενίοτε της κατάθλιψης που προκαλεί η αποσάθρωση εργασιακών κεκτημένων μέσω της τωρινής «ελαστικοποίησης» των εργασιακών σχέσεων και της πλήρους αβεβαιότητας σε μία αγορά εργασίας με έντονα τα στοιχεία ενός κανιβαλικού οξυμένου ανταγωνισμού. «Τεράστιο και εντεινόμενο πρόβλημα» η χρήση των ψυχοφαρμάκων σε εργαζόμενους με στόχο την αύξηση της απόδοσης, της «καταπολέμησης» της «κατάθλιψης» ή υπερβολικού άγχους της δουλειάς ή λόγω φόβου απόλυσης, σημείωνε ο Λίπιν, σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική επιθεώρηση «medicationsense.com» έδωσε δε τα εξής στοιχεία:
• 70% των Αμερικανών (δηλαδή 33.000.000) που πάσχουν από κατάθλιψη είναι σκληρά εργαζόμενοι.
• Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας εκτιμά ότι οι ψυχικές, νευρολογικές και συμπεριφορικές διαταραχές αυξάνονται τόσο ραγδαία ώστε προβλέπεται πως θα ξεπεράσουν ως το 2020 μάστιγες όπως το AIDS, τα θύματα από τροχαία δυστυχήματα, τις καρδιαγγειακές και άλλες ασθένειες που είναι από τις πρώτες αιτίες θανάτου εργαζομένων.
• Η αύξηση της χρήσης αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, ιδίως του «Prozac», από εργαζόμενους είναι εκρηκτική την τελευταία 15ετία, του φαρμάκου «Ιnderal» που κανονικά χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της ταχυκαρδίας και καταχρηστικά για τη μείωση του άγχους από εργαζόμενους που δουλεύουν σε περιβάλλοντα με έντονο ανταγωνισμό.
• Μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες στις ΗΠΑ πριν τρία χρόνια δαπάνησαν πάνω από 2,6 δισ. δολάρια μόνον για την άμεση διαφήμιση και κατανάλωση αντικαταθλιπτικών...
• Οι «Τάιμς» της Ν. Υόρκης (26/8/13) κατέγραφε αύξηση των αντικαταθλιπτικών την τελευταία 20ετία με χρήστη ένα στους 10 Αμερικανούς (και δη οι εργαζόμενες άνω των 40 ετών).
• Μελέτη στην επιθεώρηση «Ψυχοθεραπείας και Ψυχοσωματικής» διαπιστώνει ότι τα 2/3 των ασθενών που είχαν διαγνωστεί με κατάθλιψη δεν έφεραν ούτε καν τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νόσου και καταχρηστικά παίρνουν αντικαταθλιπτικά
• Μεγάλοι ασφαλιστικοί όμιλοι πρόθυμα καλύπτουν το φθηνότερο κόστος των χαπιών αντί της ενδεδειγμένης αλλά ακριβότερης ψυχοθεραπείας και ψυχολογικής συμβουλευτικής...
• Το φάρμακο «Adderall» που χρησιμοποιείται για αγωγές αντιμετώπισης της παιδικής, εφηβικής ελλειμματικής προσοχής στις ΗΠΑ το παίρνει το 20% των φοιτητών και σε άλλες ευρωπαϊκές αλλά και ασιατικές χώρες δίνεται σε μαθητές και φοιτητές για την αύξηση της συγκέντρωσης και της απόδοσης σε απαιτητικές εξετάσεις.
• Όλα αυτά τα σκευάσματα είναι εθιστικά, δημιουργούν εξάρτηση και σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία
Νέοι κίνδυνοι για την υγεία των παιδιών μας
Σήμερα που τα παιδιά μας καλούνται να αντιμετωπίσουν έντονο βαθμοθηρικό ανταγωνισμό από τα 15 τους, αφού ο βαθμός προαγωγής όλων των τάξεων του Λυκείου συνυπολογίζεται για την πρόσβαση στην Ανώτερη ή Ανώτατη εκπαίδευση, πόσο μεγαλώνει το άγχος και οι κίνδυνοι που το ακολουθούν. Ακόμα δυσκολότερη θα είναι η αντιμετώπιση του εργασιακού άγχους για τα παιδιά των τεχνικών επαγγελματικών σχολείων αφού καλούνται να κάνουν «πρακτική» από την τρυφερή ηλικία της εφηβείας, και δυστυχώς όλοι γνωρίζουμε τις σκληρές συνθήκες της πρακτικής στα ξενοδοχεία, και αλλού.
Έτσι θησαυρίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες
Οι φαρμακοβιομηχανίες όμως και σήμερα όπως και παλιότερα θησαυρίζουν από τις ουσίες που πλασάρουν, στους εργαζόμενους για την «ανακούφισή» τους από την κούραση και το άγχος, που επιδεινώνουν τη σωματική και ψυχική τους υγεία, για να πλουτίζει το κεφάλαιο:
Το 1898 η BAYER εισάγει στην αγορά την ΗΡΩΙΝΗ (Heroisch) που την διαφημίζει ως το ειδικό φάρμακο, υποκατάστατο της μορφίνης και καταπραϋντικό για το βήχα, απόλυτη θεραπεία για το άσθμα, τη βρογχίτιδα, τη φυματίωση. Το 1899 πωλούνταν πάνω από ένας τόνος ηρωίνης με εξαγωγές σε 23 χώρες. Τα κέρδη ήταν τεράστια για τον γερμανικό κολοσσό, μέχρι το 1913 που αναγκάστηκε να σταματήσει την παραγωγή έπειτα από 180 κλινικές καταγγελτικές εκθέσεις. Την ίδια εποχή ένα θαυματουργό σιρόπι από όπιο και λάβδανο με την ονομασία Godfrey’sCordial» πωλούνταν κάθε εβδομάδα στο Coventry σε 12.000 δόσεις σε 3.000 μωρά ηλικίας κάτω των 2 ετών για να μένουν ήσυχα. (Public Health in the 19century London 1965)
Το 1943 η HOECHST παράγει την μεθαδόνη, που κυκλοφορεί και διαφημίζεται ως ισχυρό αναλγητικό.
Το 1963: άρχισαν να λειτουργούν τα προγράμματα υποκατάστασης με μεθαδόνη. Η διοχέτευσή της στην αγορά δημιούργησε χιλιάδες τοξικομανείς και αποδείχτηκε ότι προκαλεί ίδια εξάρτηση με την ηρωίνη και τη μορφίνη. Σήμερα είναι το υποκατάστατο που δίνεται από το κράτος στα προαύλια των νοσοκομείων στα θύματα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Το κάλεσμα του ΕΣΥΝ
Σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να υψώσουμε τείχος προστασίας για τα παιδιά, τους νέους και όλους τους εργαζόμενους, ενάντια στην εξάρτηση από παλιές ή νέες εξαρτησιογόνες ουσίες. Το ΕΣΥΝ καλεί τους γονείς, την εκπαιδευτική κοινότητα, τους υγειονομικούς, τους νέους, τον εργαζόμενο λαό, να παλέψουν μαζί με το ταξικό εργατικό κίνημα, ενάντια στις αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν την απογοήτευση, την αποξένωση, και την εξάρτηση. Το ΕΣΥΝ προσφέρει στην τοπική κοινωνία ενημερωτικές, διεκδικητικές, πολιτιστικές και αθλητικές δράσεις, προβάλλοντας θετικά πρότυπα όπως ερασιτεχνική καλλιτεχνική δημιουργία, η ερασιτεχνική αθλητική ενασχόληση, η κοινωνική συμμετοχή και δράση, κόντρα στην αποξένωση και τη μοιρολατρία. Ο εργαζόμενος λαός μπορεί να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις, φτιάχνοντας τη δική του συμμαχία, απομονώνοντας τους φασίστες, καταδικάζοντας το σύστημα που τους γεννάει. Μια Λαϊκή Συμμαχία που θα παλεύει για μια κοινωνία χωρίς εργασιακή ανασφάλεια, χωρίς ναρκωτικά, με αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, με κατοχυρωμένο δικαίωμα όλων των παιδιών τη μόρφωση, την άθληση, τον πολιτισμό. Για να μη ζήσουν τα παιδιά μας στο άγχος και την ανασφάλεια, αλλά χωρίς ταξικό φραγμό να μπορούν όλα τα ταλέντα των παιδιών μας να ανθίσουν.
Για μια κοινωνία ελεύθερη από τα ναρκωτικά και όχι με ελεύθερα ναρκωτικά.
Η αστική εκπαιδευτική πολιτική, το σχολείο ως μηχανισμός επιλογής και η αναβίωση του νεοναζισμού
Του Χρήστου Δ. ΤΟΥΡΤΟΥΡΑ*
*Ο Χρήστος Δ. Τουρτούρας είναι λέκτορας Παιδαγωγικής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Αναρωτιούνται πολλοί, πώς προέκυψε, έτσι στα ξαφνικά, η τάση να πριμοδοτηθούν ακροδεξιά κόμματα, με έντονο ρατσιστικό θεωρητικό πυρήνα, στην ελληνική πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Προκαταλαμβάνοντας τον αναγνώστη, θα έλεγα εξαρχής ότι κάθε άλλο παρά ξαφνική πρέπει να θεωρείται η παραπάνω τάση. Αποτελεί, αντίθετα, απότοκο μιας διαρκούς ζύμωσης του λαού με μισάνθρωπες λογικές και παραπειστικά ρατσιστικά επιχειρήματα επί σειρά ετών. Αλλά ας δούμε, κάπως αναλυτικά, κάποιες από τις βασικότερες ρατσιστικές αρχές, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η θηριωδία του ναζισμού -όχι και τόσο πολλές δεκαετίες πριν- και με τους όρους των οποίων φαίνεται να διεξάγεται -ενίοτε καλυμμένα ή και εντελώς απροκάλυπτα- η επίσημη πολιτική προπαγάνδα στη χώρα μας μέχρι σήμερα.
Κατά τη θεωρία του Δαρβίνου, λοιπόν, τα διάφορα είδη του ζωικού και φυτικού βασιλείου μεταλλάσσονται και προσαρμόζονται στις ποικίλες περιβαλλοντικές συνθήκες ή μεταβολές, προκειμένου να επιβιώσουν. Οσα δεν το καταφέρνουν, εξαλείφονται. Πρόκειται για μια αλάνθαστη διαδικασία «φυσικής επιλογής», που επιτρέπει τη διατήρηση των ειδών μέσω της επιβίωσης των ικανότερων εκπροσώπων τους. Στη συνέχεια, η συγκεκριμένη θεωρία διαστρεβλώθηκε και εξετράπη, έλαβε αυθαίρετες κοινωνικές διαστάσεις και παρέμεινε στην ιστορία με τον όρο «κοινωνικός δαρβινισμός». Εκπρόσωποί της διακήρυσσαν, ότι ο βιολογικός νόμος ίσχυε επίσης και για την ανθρώπινη κοινωνία, ότι οι ανθρώπινες φυλές διέφεραν μεταξύ τους όπως τα είδη των ζώων, ότι οι κατώτερες από αυτές συγγένευαν περισσότερο με τα ανώτερα θηλαστικά παρά με τους ανθρώπους και, επομένως, θα έπρεπε να αποδίδεται διαφορετική αξία στις ζωές τους.
Παρέχοντας «επιστημονική» υποστήριξη στον έσχατο ρατσισμό («επιστημονικός ρατσισμός»), ενέπλεκαν τη φυλή με το έθνος και θεωρούσαν, ότι η ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή όλων των μελών της κοινωνίας θα οδηγούσε στην καταστροφή της. Επομένως, η εξόντωση των μη φυσιολογικών νεογέννητων βρεφών θα αποτελούσε μια επωφελή πρακτική για την κοινωνία και για τα ίδια. Πρακτικές εφαρμογές του «κοινωνικού δαρβινισμού» αποτέλεσαν η «φυλετική υγιεινή» στη ναζιστική Γερμανία (η καθαρότητα, δηλαδή, της φυλής μέσω της απαγόρευσης επιμειξίας των μελών της με εκείνα των κατώτερων φυλών) και η βελτίωση της ανώτερης φυλής με την «ευγονική» (τον «επιστημονικό», δηλαδή, έλεγχο της αναπαραγωγής των ανεπιθύμητων προς όφελος των εκλεκτών) στις αγγλοσαξονικές χώρες.
Οι θέσεις του κοινωνικού δαρβινισμού αποτέλεσαν τη βάση ανάλογα ρατσιστικών θεωριών από μεταγενέστερους «επιστήμονες» ή πολιτικούς προπαγανδιστές. Ετσι, οι φτωχοί και οι εργαζόμενες τάξεις, που ζούσαν στην αθλιότητα και τη δυστυχία, θεωρούνταν ότι υπέφεραν εξαιτίας της φυσικής τους κατωτερότητας, ενώ η οποιαδήποτε προσπάθεια ανακούφισής τους θα απέβαινε σε βάρος της υγιούς κοινωνίας - οι μειονεκτικοί θεωρούνταν δαπανηροί. Ευφυΐα και χαρακτήρας θεωρούνταν κληρονομικά, ενώ η επίδραση του κοινωνικού παράγοντα αγνοούνταν παντελώς, οδηγώντας σε έναν, τρόπον τινά, βιολογικό ντετερμινισμό. Το αίμα αποτέλεσε το βασικό συστατικό στοιχείο της απόλυτης διάκρισης και ιεράρχησης των διάφορων φυλών. Οι παραπάνω θεωρίες αποτέλεσαν τελικά τη βάση μιας σειράς ρατσιστικών και απόλυτα εγκληματικών πολιτικών συστηματικής εξόντωσης ανάπηρων παιδιών από ιδρύματα, μιας σειράς ομάδων πληθυσμού «απόβλητων» από την κοινωνία, ψυχιατρικών ασθενών και υπερήλικων, σε μια λίστα που έδειχνε να μην έχει τέλος. Το φρικτότερο ήταν, ότι οι εξολοθρεύσεις σχεδιάστηκαν από επιστήμονες και εκτελέστηκαν επίσης από επιστήμονες (;) από «Αριους» γιατρούς και νοσοκόμες που κι όταν ακόμα δεν είχαν λάβει ρητές διαταγές, είχαν τη δικαιοδοσία να το κάνουν και το έπρατταν.
Μελετώντας, τις παραπάνω θέσεις, αποτελεί πρόκληση να αναζητηθούν κάποια σημεία αναφοράς σε αυτές τις πρακτικές αποκλεισμού που εφαρμόζονται στο χώρο της Εκπαίδευσης σήμερα και, προφανώς, στην ελληνική κοινωνία γενικότερα. Αναρωτιέται κανείς, για παράδειγμα, αν είθισται να αιτιολογείται στις μέρες μας η εκτεταμένη σχολική αποτυχία και ο εκπαιδευτικός αποκλεισμός συγκεκριμένων μαθητικών πληθυσμών (Τσιγγάνων, ατόμων με αναπηρίες, μεταναστών και προσφύγων, παιδιών των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων κλπ.) με όρους «φυσικής επιλογής» και επικράτησης των ικανότερων στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Από την εμπειρία του καθενός και της καθεμιάς από εμάς βεβαιώνεται η ευκολία με την οποία ένα ολόκληρο σύστημα αποποιείται των σοβαρότατων ευθυνών του, μετακυλύοντάς τες στις πλάτες των ίδιων των θυμάτων του. Ολων εκείνων που μένουν έξω από το εκπαιδευτικό σύστημα, αποκομίζοντας ταυτόχρονα την πεποίθηση ότι οι ίδιοι δεν ήταν ικανοί να προοδεύσουν και όχι το σχολείο που δε φρόντισε να προσαρμοστεί στις ανάγκες και τα ενδιαφέροντά τους. Βεβαιώνεται, με άλλα λόγια, ότι ο επιλεκτικός και ταξικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης εξυπηρετεί συμφέροντα των λίγων και εκλεκτών, σε βάρος των πολλών που η ουσιαστική μόρφωσή τους θεωρείται κόστος και, εξαιτίας αυτού, ανεπιθύμητη.
Ακόμη, η πολιτική του αστικού κράτους απέναντι στην εκπαίδευση των μεταναστών, που στοχεύει ή στην αφομοίωση ή στην περιθωριοποίησή τους, ενέχει άραγε χαρακτηριστικά «φυλετικής υγιεινής», μέσω της απόρριψης και αποβολής οποιουδήποτε εθνικά και πολιτισμικά διαφορετικού στοιχείου; Γιατί, αν δεν είναι έτσι, τότε πώς εξηγείται η ύπαρξη σχολείων γκέτο (ειδικών σχολείων για άτομα με αναπηρίες ή διαπολιτισμικών σχολείων για ξένα παιδιά, που όμως ποτέ τους δεν έχουν λειτουργήσει σύμφωνα με τις αρχικές προδιαγραφές τους ή ακόμη και συμβατικών σχολείων σε όλη την επικράτεια που εμφανίζουν πολύ μεγάλα ή σχεδόν αμελητέα ποσοστά ξένων μαθητών, ακόμη και στην περίπτωση που η γειτνίασή τους δεν επιτρέπει παρόμοιες αποκλίσεις); Επίσης, πώς εξηγούνται άτυπες πρακτικές γηγενών γονιών, που έπαιρναν τα παιδιά τους και τα μετέγγραφαν σε άλλα σχολεία με αμιγή ντόπιο μαθητικό πληθυσμό ή περιπτώσεις διευθυντών που δεν ενέγραφαν ξένους μαθητές ή μαθητές Ρομά στα σχολειά τους, προφασιζόμενοι διάφορα γραφειοκρατικά κωλύματα; Ακόμη, πώς εξηγείται η άρρητη αδιαφορία δασκάλων που γνώριζαν την ύπαρξη Ρομά ή ξένων μαθητών στο δυναμικό των τάξεών τους, αλλά δεν έμπαιναν στον κόπο να τους αναζητήσουν σε περίπτωση μόνιμης απουσίας τους από το σχολείο (προφανώς, έχοντας πάντα τη δικαιοδοσία να τα κάνουν όλα αυτά από το ίδιο το πολιτικό σύστημα και την εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου Παιδείας);
Δεν είναι αλήθεια, άλλωστε, ότι το σύγχρονο «εκπαιδευτικό ολοκαύτωμα» σχεδιάζεται από επιστήμονες και εφαρμόζεται στην πράξη και πάλι από επιστήμονες; Γιατί αλλιώς, πώς δικαιολογούνται τόσο μεγάλα ποσοστά διαρροής από την εκπαίδευση κάθε χρόνο, που στοιχειοθετούνται στη βάση της εφαρμογής ενός συγκεκριμένου αναλυτικού προγράμματος, άκαμπτου, άχαρου και παντελώς απόμακρου από τα ενδιαφέροντα και τις καθημερινές ανάγκες των μαθητών, τους οποίους υποτίθεται ότι εξυπηρετεί; Δεν είναι επιστήμονες εκείνοι που το αποφασίζουν και επιστήμονες όσοι πειθήνια το εφαρμόζουν; Αναρωτιέται κανείς, εν τέλει, μήπως πράγματι συνδέεται ο κοινωνικός αποκλεισμός με το ρατσισμό και τη Βιολογία και αντανακλώνται όλα τους στο χώρο της εκπαίδευσης. Μήπως στη βάση της καπιταλιστικής οργάνωσης, ο ρατσισμός θεσμοθετείται και αναπαράγεται με όρους εποικοδομήματος, προκαθορίζοντας αδιάλειπτα τις σχέσεις των απλών ανθρώπων στη διαδικασία της παραγωγής. Γιατί, αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, ας μου απαντηθεί με ποια λογική δεν εφαρμόζονται ερευνητικά αποδεδειγμένες αποτελεσματικές πρακτικές στο χώρο της εκπαίδευσης και επιμένουμε να σπαταλούμε τόσο ανθρώπινο δυναμικό, αναπαράγοντας τη φτώχεια, την κοινωνική ανισότητα και τη γενικότερη απανθρωπιά; Για παράδειγμα, θυμίζω τη σημασία που δόθηκε στην αναγνώριση και διδασκαλία της μητρικής γλώσσας και του πολιτισμού γενικότερα των εθνικών μειονοτήτων στην πρώην ΕΣΣΔ, όπου οι εθνικές ιδιαιτερότητες πολλών περιοχών οδήγησαν στην υιοθέτηση ρυθμίσεων σχετικά με τη διδασκαλία στην εκάστοτε μητρική γλώσσα, με αποτέλεσμα να λειτουργούν σχολεία με γλώσσα διδασκαλίας τη ρωσική και την εκάστοτε μητρική ως ξεχωριστό αντικείμενο ή, αντίθετα, σχολεία με γλώσσα διδασκαλίας τη μητρική και τη ρωσική ως μάθημα υποχρεωτικό, καθώς και σχολεία μεικτά (βλ. σχετικά, Anweiler, 1987). Ηταν η ίδια πρακτική που, επικυρώνοντας ακόμη και γλώσσες χωρίς αλφάβητο - μετατρέποντάς τες σε γραπτές - οδήγησε σε πλήρη αλφαβητισμό ομάδες κατά παράδοση αναλφάβητες στις σύγχρονες δικές μας κοινωνίες - όπως οι Τσιγγάνοι (βλ. Τσιάκαλο, 2006).
Ο νεοναζί τραμπούκος φαίνεται, τελικά, πως βρήκε στρωμένο το δρόμο με ροδοπέταλα, ώστε να βάλλει σήμερα ανοιχτά εναντίον των μεταναστών, αφού επί μια 25ετία τώρα η επίσημη πολιτεία κερδοσκοπεί σε βάρος όλων των αναξιοπαθούντων που της έλαχε να φιλοξενήσει στα εθνικά της όρια. Παράλληλα, το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα ανερυθρίαστα αρνείται να παράσχει δίγλωσση εκπαίδευση σε όλα μας τα παιδιά, ενώ αβασάνιστα συγχωνεύει «μικρά» σχολεία σε μεγαλύτερα και ολοένα περισσότερο υποχρηματοδοτεί το δημόσιο σχολείο, συρρικνώνοντας τις προοπτικές ύπαρξής του και καταδικάζοντας τα λαϊκά στρώματα στην αμορφωσιά και την ανεργία, διακηρύττοντας όμως ταυτόχρονα ότι «εξορθολογίζει» το χώρο της Εκπαίδευσης.
Εν τέλει, κι αν ακόμη θεωρήσουμε ότι δεν ταυτίζεται ο καπιταλισμός με το ρατσισμό, θα μπορούσαμε ωστόσο να συμφωνήσουμε στο ότι οι ταξικές ανισότητες, στις οποίες αυτός εδραιώνεται κι αναπαράγεται, αποτελούν την ύπατη μορφή ρατσισμού.
Η Δημιουργία Ξανά και το σχολείο - μαγαζί που ονειρεύεται
Μπορμπότης Γιάννης
Μέλος της Γραμματείας Κέρκυρας του ΠΑΜΕ Εκπ/κων
Μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Κέρκυρας
Η κ. Κροκίδη έγραψε ένα άρθρο με τίτλο (Γιατί δεν έκανα απεργία) για να δικαιολογήσει με κάποιον τρόπο την απεργοσπασία της. Θυμήθηκε τον παπά, τον ενωμοτάρχη και το δάσκαλο, έπαιξε με τον πόνο των γονιών που χρυσοπληρώνουν τη δημόσια παιδεία, έβρισε τους συναδέλφους της και το μόνο που δεν έκανε είναι να μας πει ότι επί της ουσίας δεν απεργεί γιατί συμφωνεί πλήρως με όσα γίνονται στο χώρο της εκπαίδευσης.
Το άρθρο αυτό δε θα ασχοληθεί με τα γραφόμενά της αλλά με τις θέσεις του «κόμματος», στο οποίο ανήκει και άρα την εκφράζουν (μέσα στα εισαγωγικά παρατίθενται αποσπάσματα από τις θέσεις της Δημιουργίας Ξανά).
Η κ. Κροκίδη λοιπόν θεωρεί σωστό το ότι μετά το Γυμνάσιο και στα 15 τους χρόνια οι μαθητές θα πρέπει να χωρίζονται στους «καλούς» του Γενικού Λυκείου, τους «μέτριους» του Επαγγελματικού Λυκείου και τους «κακούς» των Σχολών Επαγγελματικής Κατάρτισης της μαθητείας των 200 € το μήνα… Άλλωστε στα 15 οι μαθητές μας είναι πλέον ώριμοι να επιλέξουν τι θα κάνουν στη ζωή τους…
«Δεν χρειάζεται όλοι να πάνε στο Λύκειο ή στο Πανεπιστήμιο. Είναι όμως απαραίτητο, τελειώνοντας την Γ' Γυμνασίου και αποφασίζοντας για το μέλλον τους, να είναι εφοδιασμένοι όλοι ανεξαιρέτως με τα στοιχειώδη και απαραίτητα γνωστικά, κοινωνικά και ηθικά εργαλεία για να επιλέξουν την πορεία τους.»
Η κ. Κροκίδη συμφωνεί με τη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας και τη λογική του ότι όποιος έχει χρήματα θα πάει σχολείο και σε καλό μάλιστα ενώ όσοι δεν έχουν …ατύχησαν. Διαφοροποίηση των σχολείων ανάλογα με το τι θέλουν οι επιχειρηματίες να μαθαίνουν τα παιδιά μας και το πόσο βαθιά μπορούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη οι γονείς.
«H Εκπαίδευση συνιστά δημόσιο αγαθό και, επομένως, η χρηματοδότηση και ο τελικός έλεγχος του αποτελέσματος αφορούν ολόκληρη την κοινωνία (κράτος και ιδιωτική πρωτοβουλία) (σ.σ. πως μπορεί κάτι να είναι δημόσιο αγαθό και να εμπλέκονται μέσα οι επιχειρήσεις;;;). Αυτό σημαίνει πως το κράτος ελέγχει μόνο το αποτέλεσμα και όχι την εκπαιδευτική διαδικασία, (όπως για παράδειγμα τα αναλυτικά προγράμματα). Το κράτος οφείλει να επιτρέψει αυξημένη αυτονομία στους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους επιχειρηματίες, ώστε αυτοί οι τρεις φορείς να έχουν την ελευθερία να ιδρύουν σχολεία και να συστήνουν εκπαιδευτικές διαδικασίες, που θα ελέγχονται μόνο ως προς την αποτελεσματικότητά τους.»
Η κ. Κροκίδη θέλει σχολεία – μαγαζιά με γονείς πελάτες και εκπαιδευτικούς πωλητές. Το σχολείο να κάνει τη δική του διαφημιστική καμπάνια για να προσελκύσει μαθητές και γονείς που θα ψωνίσουν από την καλύτερη προσφορά!!! Αν βέβαια το σχολείο δεν προσφέρει καλό προϊόν (μήπως εννοούν τους μαθητές;;;) θα κλείνει…
«Η εκπαιδευτική λειτουργία βελτιώνεται, όταν γίνεται σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, όταν δηλαδή ο γονέας και ο μαθητής έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ διαφορετικών προσφορών.» - «Σχολεία που υστερούν σε επιδόσεις θα αποτελούν αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής από την Πολιτεία και είτε θα βελτιώνονται είτε θα κλείνουν»
Το «κόμμα» της κ. Κροκίδη θέλει σχολεία για λίγους και αυτό επιβεβαιώνεται σε κάθε γραμμή των θέσεων τους για την παιδεία. Εκπαίδευση χωρίς δημόσιο χαρακτήρα, με τους γονείς να πληρώνουν, θεοποίηση της επιχειρηματικότητας και του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης. Διαχωρισμός των μαθητών σε κατηγορίες, παροχή δεξιοτήτων και όχι γνώσεων (έτσι βέβαια αντιμετωπίζεται και το μάθημα των αγγλικών που η ίδια διδάσκει).
Σίγουρα πολλά ακόμη θα μπορούσαν να γραφτούν σε σχέση με τις θέσεις της Δημιουργίας Ξανά για την παιδεία, αλλά τα όσα αναφέρθηκαν δίνουν το στίγμα του σκεπτικού τους.
Όλα τα παραπάνω δε συμβαδίζουν και ακριβώς με όσα γράφει η κ. Κροκίδη αλλά αυτό το αφήνουμε στην κρίση των αναγνωστών.
Να το χαίρεστε αυτό το σχολείο – μαγαζί, αλλά εμείς σας το χαρίζουμε…
