Αρθρογράφος: ΤΖΕΝΗ ΣΚΕΜΠΡΗ Είναι μέλος Τ.Ε. Κέρκυρας του Κ.Κ.Ε.
Η ημερομηνία αυτή ορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη, γιατί την 18η Δεκεμβρίου του 1990, υιοθετήθηκε από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ η «Διεθνής Συνθήκη για την Προστασία των Δικαιωμάτων όλων των Μεταναστών Εργατών και των μελών των Οικογενειών τους». Υπολογίζεται ότι το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού, γύρω στα 150 εκατομμύρια άνθρωποι, ζουν σε δύσκολες συνθήκες μακριά από την οικογένεια και την πατρίδα τους.
Απύθμενη η υποκρισία των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους
Η Παγκόσμια Μέρα Μετανάστη, «γιορτάζεται» φέτος, μέσα σε κλίμα έντασης και όξυνσης της καταστολής και του κυνηγητού σε βάρος των μεταναστών σε όλα τα πλάτη και μήκη της Γης. Εκατομμύρια είναι τα θύματα αυτής της καταστολής. Αυτό επιβάλλει η πολιτική του κεφαλαίου μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής κρίσης. Απύθμενη είναι η υποκρισία των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους, μπροστά στους θαλασσοπνιγμένους, τους οποίους αφού διασώσουν, ξαναστέλνουν πίσω στην πείνα, τον πόλεμο και τη δυστυχία. Με την «επιλεκτική μετανάστευση» που προωθούν, το διαχωρισμό ανάμεσα σε «νόμιμους» μετανάστες και «λαθρομετανάστες», όλοι οι ξένοι εργάτες πέφτουν θύματα της εργοδοτικής εκμετάλλευσης, ενώ οι επονομαζόμενοι «λαθρομετανάστες» αντιμετωπίζουν ακόμα άγρια καταστολή και ανθρωποκυνηγητό.
Τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα οδηγούν τον κόσμο στην ξενιτιά
Τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, που άλλοτε με πολέμους, άλλοτε με την αποικιακού τύπου εκμετάλλευση και άλλοτε με μνημόνια και πολιτικές διάσωσης του κεφαλαίου, αναγκάζουν τους φτωχούς, δυστυχισμένους ανθρώπους να ξεριζώνονται και να παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς, για να επιβιώσουν στο περιθώριο αφιλόξενων χωρών που μαστίζονται και εκείνες από την ανεργία και την κρίση. Οι εργάτες και οι κυνηγημένοι άνθρωποι δεν μπορεί να διαχωρίζονται σε ξένους και ντόπιους, σε νόμιμους και παράνομους. Στο παρελθόν πολλές φορές ο λαός μας πήρε μαζικά τους δρόμους της ξενιτιάς. Σήμερα οι νέοι της πατρίδας μας, για άλλη μια φορά οδηγούνται στις γειτονιές του κόσμου ψάχνοντας για δουλειά, για ζωή, για ελπίδα.
Ο ρατσισμός και ο κοσμοπολιτισμός οι δυο όψεις του νομίσματος
Ο ρατσισμός δεν εκφράζεται μόνο με την Χρυσή Αυγή, τους φόνους και τους ξυλοδαρμούς των μεταναστών. Εκφράζεται και με την επίσημη πολιτική του κράτους, με την βίαιη προσαγωγή των μεταναστών, με τη δημιουργία στρατοπέδου συγκέντρωσης, με την υπακοή στις συνθήκες της ΕΕ (Δουβλίνου και Σένγκεν). Είναι η πολιτική που κρατά αιχμάλωτους τους μετανάστες και δεν προμηθεύει με ταξιδιωτικά έγγραφα όσους θέλουν να φύγουν. Εκφράζεται με διακηρύξεις για τη δήθεν ανακατάληψη των πόλεων. Ο ρατσισμός επίσης εκφράζεται με τα στραβά μάτια που κάνει η πολιτεία στην υπερεκμετάλλευση των μεταναστών όχι μόνο στη Μανωλάδα, αλλά και στα Ολυμπιακά έργα, στις εργατικές κατοικίες, στις ιχθυόσκαλες, στις βιοτεχνίες, στην ανακύκλωση κ.α. Αλλά και ο κοσμοπολιτισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι λιγότερο υποκριτικός, αφού ενώ εμφανίζεται «προστάτης» των μεταναστών και πολέμιος της καταστολής, είναι σε πλήρη συμπαράταξη με τις πολιτικές της «υγιούς επιχειρηματικότητας» και του ευρωμονόδρομου, που γεννούν την εκμετάλλευση, την εξαθλίωση ντόπιων και ξένων εργατών και επομένως, αναπαράγουν την καταστολή και το πρόβλημα των οικονομικών μεταναστών.
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε
Το ταξικό εργατικό κίνημα δεν χωρίζει τους εργαζόμενους σε Έλληνες και μετανάστες, σε νόμιμους και «λαθρομετανάστες», πόσο μάλλον που σήμερα για μια ακόμα φορά τα παιδιά μας παίρνουν μαζικά το δρόμο της ξενιτιάς. Το ταξικό εργατικό κίνημα παλεύει για μιαν άλλη, ριζικά διαφορετική πολιτική που θα συμβάλει και στην αντιμετώπιση των αιτιών του μεταναστευτικού προβλήματος, θα αμβλύνει τις συνέπειές του για τη χώρα μας. Προβάλλει και άμεσα μέτρα ανακούφισης όπως απειθαρχία σε Σένγκεν και Δουβλίνο, ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους θέλουν να φύγουν. Και αυτά τα μέτρα όμως απαιτούν ρήξη και σύγκρουση με τις πολιτικές του ευρωμονόδρομου, με τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, απαιτούν σύγκρουση με τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Το ταξικό εργατικό κίνημα θεωρεί ότι μόνο η οργανωμένη δράση όλων των εργαζομένων και των ανέργων Ελλήνων και μεταναστών, στα σωματεία, στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές, παντού, μπορεί συγκροτήσει μια μαχητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση, στο κεφάλαιο, στην ΕΕ. Ακόμα μια τέτοια λαϊκή συμμαχία όλου του εργαζόμενου λαού, εργαζομένων, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, νέων και γυναικών, ανεξάρτητα από φυλή και χρώμα, μπορεί να διαμορφώσει προϋποθέσεις για να αποκτήσει ο λαός εμπιστοσύνη στη δύναμή του, να παλέψει για την εργατική - λαϊκή εξουσία, με μονομερή διαγραφή του χρέους, αποχώρηση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, λαϊκή οικονομία και εργατικό έλεγχο.
