8 Μάρτη. Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.

Άρθρο της   Μυρίλα Ελένη    Μέλος διοίκησης   Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας

   8 Μάρτη. Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.

Γίνονται προσπάθειες φορέων με λουλούδια, δωράκια και γυναικείες βραδιές να αφιερώνουν την 8^η Μαρτίου στην γυναικεία ομορφιά, διαστρεβλώνοντας έτσι την πραγματικότητα.

Η γυναίκα είναι καταπιεσμένη και αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Τα πάντα : Θρησκεία, νόμοι, έθιμα, οικονομικές συνθήκες, εργασία και καταμερισμός εργασίας, η ιστορία, επηρεάζουν και διαμορφώνουν την ζωή των γυναικών. Η γυναίκα από την φεουδαρχική εποχή και αργότερα με την ανάπτυξη της βιομηχανίας, είχε απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Ο καπιταλισμός έφερε μαζικά τις γυναίκες στην παραγωγή, χωρίς να ελαφρύνει τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις.  Οι γυναίκες ανήκουν σε μια ορισμένη κοινωνική τάξη και πέρα από την σεξιστική καταπίεση , η οποία υπάρχει ακόμα και  σήμερα, οι εργαζόμενες έχουν να αντιμετωπίσουν και την εργοδοτική καταπίεση.  Έτσι οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων καταπιέζονται διπλά.  Αυτή η διπλή καταπίεση ώθησε τις γυναίκες να αγωνιστούν και να παλέψουν για καλύτερες συνθήκες εργασίας , ισοτιμία στους μισθούς με τους άνδρες, κατάργηση της παιδικής εργασίας και  δικαίωμα ψήφου. Η 8^η του Μάρτη δεν είναι αφιερωμένη γενικά στις γυναίκες. Είναι μέρα αφιερωμένη στις γυναίκες που καθημερινά βιώνουν την ταξική εκμετάλλευση , την κοινωνική καταπίεση και την φυλετική ανισοτιμία. Από την Γαλλική επανάσταση άρχισαν οι πρώτες διεκδικήσεις. Το 1866  το Αγγλικό κοινοβούλιο συζητάει για πρώτη φορά  τη γυναικεία ψήφο. Χρειάστηκαν όμως αγώνες 50 χρόνων για τη σταδιακή καθιέρωσή της. Φιλανδία 1906, Νορβηγία 1907, Δανία 1915, Ρωσία 1917 με την επικράτηση της Σοσιαλιστικής επανάστασης. Στη Γερμανία –Αυστρία- Τσεχοσλοβακία, Βρετανία και στη Σουηδία το 1918 , και στις ΗΠΑ το 1920 με την λήξη του Α΄ παγκόσμιου πολέμου.

Δικαίωμα ψήφου απέκτησαν για πρώτη φορά οι Ελληνίδες με το ΕΑΜ

Πολλοί αποκρύπτουν  πως η γυναικεία ψήφος αποτέλεσε πραγματικότητα για πρώτη φορά μέσα στην περίοδο της κατοχής, στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας υπό την κυριαρχία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στις εκλογές για την ανάδειξη του Εθνικού Συμβουλίου. Τότε ψήφισαν για πρώτη φορά οι γυναίκες! Από το 1920  οι Ελληνίδες ζητούν ισοτιμία και κατάργηση αναχρονιστικών νόμων. Το Σοσιαλεργατικό κόμμα (ΣΕΚΕ) μετέπειτα ΚΚΕ  ένα από τα κεντρικά του συνθήματα είχε το «ΣΦΥΡΙ- ΔΡΕΠΑΝΙ ΚΑΙ ΨΗΦΟ ΣΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ». Η βουλή συζήτησε επανειλημμένα το ζήτημα της ψήφου των γυναικών. Γίνεται νόμος το 1952 που ψηφίστηκε η διεθνής σύμβαση για ίσα πολιτικά δικαιώματα, ίση αμοιβή και ισοτιμία των δύο φύλλων.

Τα δικαιώματα καταχτήθηκαν με σκληρούς ταξικούς αγώνες

Για να καταχτηθούν αυτά τα δικαιώματα πέρασαν πολλά χρόνια σκληρού αγώνα και πάλης. Η πρώτη απεργία γυναικών έγινε στην Αγγλία το 1804 από εργάτριες που κατασκεύαζαν γάντια. Ακολούθησαν απεργίες 1820 και το 1828 στις ΗΠΑ σε βιοτεχνίες ενδυμάτων. Το 1831 οι Γαλλίδες καπελούδες.  Το 1834 και το 1836 απεργίες  στην Μασαχουσέτη (που το 1844 ιδρύθηκε  το πρώτο γυναικείο εργατικό σωματείο) είχαν ως αποτέλεσμα τις πρώτες μεταρρυθμίσεις στις συνθήκες εργασίας στην κλωστοϋφαντουργία. Στην Ελλάδα η πρώτη απεργία γυναικών έγινε στις 13 Απρίλη του 1892 από υφάντριες του εργοστασίου Ρετσίνα στον Πειραιά. Tο 1888 έγινε το πρώτο συνέδριο γυναικών στην Ουάσιγκτον. Η ημέρα ορόσημο όμως, ημέρα του παγκόσμιου γυναικείου εργατικού κινήματος, ήταν στις 8 Μάρτη του 1857, όταν οι εργαζόμενες στα ραφτάδικα της Νέα Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία και μεγάλη διαδήλωση, για τις άθλιες συνθήκες δουλειάς. Έβαλαν στην πρώτη γραμμή την πάλη για τα εργασιακά δικαιώματα και την ισοτιμία. Η αστυνομία επιτέθηκε και τις χτύπησε ανελέητα. Έτσι  στην Β΄ Συνδιάσκεψη το 1910 η Γερμανίδα επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε να κηρυχτεί η 8^η του Μάρτη Παγκόσμια αγωνιστική ημέρα της γυναίκας.

Οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων γυναικών στην Κέρκυρα

Στην Κέρκυρα οι γυναίκες δούλευαν την γη. Αμπέλια, χωράφια, ελιές. Σκληρή δουλειά από ήλιο σε ήλιο. Το μεροκάματο  στον τσιφλικά εξευτελιστικό και για φαγητό ψωμί κι αλμυροσαρδέλα. Από το 1970  και μετά οι γυναίκες εργάζονται σε ξενοδοχεία και τουριστικές επιχειρήσεις. Αλλάζει έτσι το είδος της εργασίας όχι όμως και η ένταση της εκμετάλλευσης. Στις κουζίνες των ξενοδοχείων, μαγείρισσες και λαντζιέρες, σερβιτόρες, ή καμαριέρες, καθαρίστριες, πλύντριες, βιώνουν την εντατικοποίηση και την κακοπληρωμένη δουλειά. Με πρόσχημα την κρίση τα τελευταία χρόνια οι εργοδότες  μας έχουν καταντήσει ρομποτάκια. Άνδρες και γυναίκες. Μόνο που στη σημερινή γυναίκα η επιβάρυνση είναι πολλαπλή. Ούτε χρόνος για να ανασάνει. Οικογένεια, παιδιά, ηλικιωμένοι, σπίτι, αγροτικές εργασίες, άθλιες συνθήκες δουλειάς στα ξενοδοχεία, μειώσεις μισθών. Μάλιστα με τη νέα κλαδική ΣΣΕ, που υπέγραψαν οι ξενοδόχοι με τις ξεπουλημένες ηγεσίες της Ομοσπονδίας (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ). απαιτούν 10ωρη δουλειά, με απλήρωτη 2ωρη υπερωρία. Όμως αυτό που εντυπωσιάζει  είναι η δύναμη και η αγωνιστικότητα της γυναίκας που δουλεύει στον Τουρισμό. Είναι στην πρώτη γραμμή πάλης, μπροστάρισσες. Οι γυναίκες κινούν τα νήματα στις διεκδικήσεις και στις απεργίες στα ξενοδοχεία. Όταν οι καμαριέρες αποφασίσουν να συμμετάσχουν ενεργά τότε στέφεται με επιτυχία η κινητοποίηση και η απεργία.

Μ’ αγώνες τιμάμε την 8η  Μάρτη

Η προσπάθεια της άρχουσας τάξης είναι να διαχωρίζει τους ανθρώπους, να διασπά το κίνημα. Προσπαθεί να περάσει το μήνυμα πως για όλα τα δεινά της γυναίκας ευθύνεται το αντρικό φύλλο και όχι το σύστημα που θέλει την γυναίκα υποταγμένη χωρίς θέληση ακόμα και χωρίς αξιοπρέπεια. Τα προβλήματα είναι κοινά και αν δεν καταργηθεί το σύστημα που σαν άξονα του έχει την  εκμετάλλευση του ανθρώπου, η ζωή της γυναίκας όλο και χειρότερη θα γίνεται. Μόνο όταν ο λαός πάρει την πραγματική εξουσία στα δικά του χέρια. Μόνο όταν ο πλούτος που παράγεται θα πηγαίνει στις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας και όχι στα θησαυροφυλάκια των εκμεταλλευτών, μόνο τότε και η γυναίκα θα απελευθερωθεί από τα δεσμά της. Γι αυτό και την 8^η του Μάρτη επιβάλλεται μέσα από αγωνιστικές κινητοποιήσεις, να τιμώνται όλες οι εργαζόμενες γυναίκες του κόσμου. Διεκδικώντας το αυτονόητο. Το δικαίωμα στη ζωή ισότιμα. Δεν πρέπει η 8^η του Μάρτη να χάσει τον χαρακτήρα της, να γίνει μια μέρα που οι γυναίκες γιορτάζουν και να ξεχάσουν τα προβλήματα τους. Η 8^η του Μάρτη πρέπει να φέρνει στη μνήμη τον αγώνα των εργατριών και  να αποτελεί μέρα τιμής, απολογισμού, πάλης για ισοτιμία των γυναικών της εργατικής τάξης. Η 8^η του Μάρτη είναι η μέρα που οι γυναίκες στο εργατικό κίνημα σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα για τη συνέχιση της δράσης τους. Σ’ αυτόν τον αγώνα, στην πρώτη γραμμή, θα βρεθούν για μια ακόμη φορά οι συναδέλφισσες που εργάζονται στα ξενοδοχεία, διεκδικώντας μαζί με τους άντρες ξενοδοχοϋπάλληλους τοπική ΣΣΕ, με αυξήσεις, στον κλάδο του Τουρισμού με τα τεράστια κέρδη. Σήμερα, οι γυναίκες της εργατικής τάξης έχουμε την ευκαιρία με τη συμμετοχή μας στην 3πλη εκλογική μάχη (Δημοτικές, Περιφεριακές και Ευρωεκλογές) να καταδικάσουμε την πολιτική της ΕΕ που μαζί με το ντόπιο κεφάλαιο, χτυπάνε τα εργασιακά μας δικαιώματα, αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης, μας καταδικάζουν στην ανεργία και τη φτώχια. Η γυναικεία ψήφος πρέπει να ενισχύσει τις δυνάμεις του ΚΚΕ και στην Ευρωβουλή και στην Τοπική Διοίκηση, και να δώσει ώθηση στην ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Έτσι αγωνιστικά τιμάμε την 8^η  Μάρτη.

                                                                                                        Μυρίλα Ελένη